Bawitko

„Bawitko” – Andrzej Poniedzielski – to łagodny, a zarazem bezlitosny akt oskarżenia wobec człowieka, który pomylił powagę istnienia z grą w pozory. Nie wobec systemów, ideologii czy epok, lecz wobec każdego z nas z osobna.

Nie chodzi o to, że człowiek bawi się wartościami. Zabawa sama w sobie nie jest winą. Problem polega na tym, że człowiek nieustannie zmienia obiekt zabawy, uciekając przed spotkaniem z prawdą. Gdy jedno „bawitko” przestaje działać – sprawiedliwość, wiedza, miłość – sięga po kolejne.

W kontekście Algorytmu Raju, dla tych pragnących kroczyć ścieżką rozwoju świadomości, „Bawitko” opisuje moment krytyczny: punkt, w którym drogi się rozchodzą. Albo dalej będziemy grać – coraz sprytniej, coraz subtelniej – albo zatrzymamy się i zapytamy, czy chcemy wreszcie potraktować życie serio. Nie ponuro. Serio.

To utwór ostrzegawczy, ale pełen czułości. Przypomina, że prawdziwa przemiana nie zaczyna się od nowych narzędzi, idei ani słów, lecz od zmiany intencji. Od odwagi, by nie lekceważyć spraw i sytuacji tam, gdzie stawką jest sens.